فرمت فایل پاور پوینت وقابل ویرایش وبا قیمت مناسب در خدمت شما عزیزان قرار دادیم .
جهت دانلود فایل موارد زیرا بخوانید .
نام فایل : بسکتبال
فرمت فایل :powerpointوقابل ویرایش
تعداد اسلاید :21
قسمتی ازفایل:
زادگاه بازی بسکتبال آمریکاست . این
بازی در اوایل پاییز سال ۱۸۹۱ میلادی توسط شخصی به نام جیمز نای اسمیت پایه ریزی و
ابداع شد . اما ، از قرن‌ها پیش در میان ساکنان نقاط مختلف قاره آمریکا ، به ویژه
آمریکای مرکزی و جنوبی انواعی از بازی و مسابقه رایج بوده که کم و بیش به بسکتبال
شباهت داشته‌است
.
سابقه تاریخی : در کشورایران ،
نوعی بازی سنتی و قدیمی در میان گله دارها متداول است که آن را (پاتو)
(PATO) می‌نامند
. در این بازی ، دو تیم سوار بر اسب در میدانی وسیع به تاخت و تاز می‌پردازند و
هر تیم کوشش می‌کند توپی را که شش حلقه (مانند دستگیره) بر بدنه آن هست ، با پرتاب
کردن و پاس دادن به یاران خودی ، به آن سوی میدان برساند و از حلقه و توری سبدی که
در انتهای میدان بر روی ستونی چوبی نصب شده ، عبور دهد . این بازی تا حدی شبیه
بسکتبال است اما شباهت بازی پوک تاپوک با ورزش بسکتبال بیش از پیش است . پوک تاپوک
، در میان اقوام متمدن قاره آمریکای جنوبی و مرکزی رواج بسیار داشت به ویژه اقوام
مایا و تولتک (در ناحیه مکزیک کنونی) این بازی با توپ و حلقه‌های ثابت در میدانی
وسیع انجام می‌شد
.
جیمز نای اسمیت یک پزشک کانادایی بود
که با ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و تابعیت آن کشور را گرفت . در سال ۱۸۹۱
یعنی زمانی که دکتر نای اسمیت در دانشگاه ورزش اسپرینگ فیلد (واقع در ایالت
ماساچوست آمریکا) درس می‌داد ، رئیس دانشگاه از او خواست ورزشی ابداع و اختراع کند
که دانشجویان بتوانند در فصل زمستان در سالن به آن بپردازند تا آمادگی جسمانی خود
را برای پرداختن به مسابقات میدانی فوتبال ،هاکی و بیسبال، در فصل بهار و تابستان
حفظ کند .
دکتر نای اسمیت پس از بررسی رشته‌های
موجود ورزشی ، دریافت که ورزش جدید باید :
·توپ
در آن نقش داشته باشد .
·به
صورت گروهی به اجرا در آید .
·اصل
رقابت در آن رعایت شود .
·و
بر مهارت استوار باشد .
·هیچ
گونه خشونتی و برخوردهای سخت بدنی مبتنی نباشد
.
حاصل این افکار و اندیشه‌ها ورزشی شد
به نام بسکتبال که امروزه پس از سپری شدن نزدیک به یک قرن و اندی از اختراع آن ،
از پر طرفدارترین و هیجان انگیزترین رشته‌های ورزش بین‌المللی است . دکتر نای
اسمیت در شروع کار دو سبد که مخصوص حمل میوه بود بر دیوار دو طرف سالن ورزش
دانشگاه و در ارتفاعی بلندتر از قد یک انسان قد بلند نصب کرد و به دو گروه از
ورزشکاران جوان دانشگاه آموزش داد که توپی را دست به دست بدهند و سعی کنند آن را
به درون سبد بیندازند . در این حال ، تیم مقابل باید بکوشد که مانع از انجام این
کار شود و توپ را هم از چنگ حریف بربایند و تصاحب کند. نخستین مسابقه‌ای که به این
ترتیب و به صورتی تجربی ترتیب یافت میان دو تیم ۹ نفره در کالج اسپرینگ فیلد بود و
اولین گل تاریخ بسکتبال را هم یکی از بازیکنان به نام «ویلیام چیلس» به سبد انداخت
. بعدها شخصی به نام «فرانک ماهان» با توجه به اینکه در زبان انگلیسی سبد را بسکت
(BASKET) و توپ را بال
(BALL) می‌گویند ، این ورزش را بسکتبال
نامید . دکتر نای اسمیت ، برای آنکه بازی بسکتبال خشن نشود ، مقررات دقیقی برای آن
به وجود آورد . بعضی از مقررات اولیه بسکتبال چنین بود :
·بازیکنان
حق نداشتند توپ را از دست هم بربایند
.
·بازیکنی
که توپ را در اختیار داشت ، نباید با آن راه برود یا بدود .
·هل
دادن و هر نوع خشونت ممنوع بود
.
·فقط
بازیکنانی که توپ را در اختیار نداشتند می‌توانستند به هر طرف بدوند و جا بگیرند .
·بازیکن
توپ به دست باید توپ را به طرف یاران خود پرتاب کند و به آنها برساند .
براي
تورنمنت هاي المپيك و قهرماني جهان ، زمين بسكتبال بايد 28 متر طول و 15 متر عرض
داشته باشد. سالن قانوني حداقل داراي 7 متر ارتفاع و نور كافي و مناسب براي انجام
مسابقات است. خط كشي زمين بايد با محل استقرار تماشاچيان و تابلوهاي تبليغاتي
حداقل 2 متر فاصله داشته باشد. عرض خطوط زمين 5 سانتيمتر است و بگونه اي رسم مي
شود كه كاملا قابل رويت باشد. دقيقا در مركز زمين دايره اي به شعاع 80/1 متر رسم
شده است. همچنين خطي موازي خطوط انتهايي زمين را از وسط به دو قسمت مساوي تقسيم مي
كند.
بيرون زمين بازي در سمت ميز منشي ،
منطقه نيمكت تيم ها است. هر منطقه توسط خطي به طول دو متر در امتداد خط انتهايي و
خطي ديگر به طول 2 متر محدود مي شود كه با فاصله 5 متر از وسط زمين بصورت عمودي
روي خط كناري سمت ميز منشي كشيده مي شود. در زمان انجام بازي ، اشخاصي كه مجازند
در اين منطقه (نيمكت تيم) قرار بگيرند عبارتند از مربي ، كمك مربي ، بازيكنان
ذخيره و حداكثر 5 نفر همراه تيم كه مدير ، دكتر ، فيزيوتراپيست ، آمارگير و مترجم
خواهند بود. همراهان تيم يك امتياز مثبت براي تيم هستند ، ولي رفتار و حركات آنان
زيرنظر داوران خواهد بود و درصورت بوجود آمدن شرايط خاص ، داور مي تواند تعداد
همراهان را كاهش دهد.
منطقه سه امتيازي محوطه بيروني نيم دايره اي به شعاع 25/6 متر است كه مركز آن زير
مركز حلقه بسكتبال است و از خط عرضي 575/1 متر فاصله دارد.
مناطق محدود شده و خطوط دالان پرتاب
آزاد
’’منطقه محدود شده‘‘ يا ’’منطقه سه ثانيه‘‘ محوطه اي است بشكل ذوزنقه كه قاعده
كوچك آن ’’خط پرتاب آزاد‘‘ مي باشد و قاعده بزرگ آن روي خط انتها قرار گرفته است و
دو ساق ذوزنقه از خطوط دالان تشكيل شده است. فاصله خط پرتاب آزاد تا خط انتها 80/5
متر است. خطوط دالان به دو انتهاي نيم دايره اي به شعاع 80/1 متر مي پيوندد كه
مركز اين نيم دايره نقطه وسط خط پرتاب آزاد مي باشد. نيمه مكمل اين نيم دايره بايد
در داخل منطقه محدود شده ، با خطوط منقطع رسم شود. در طول خطوط دالان پرتاب آزاد
فواصلي معين با خطوط كوچك مشخص مي شود كه در هنگام پرتاب آزاد ، بازيكنان در آن
نقاط جاگيري مي كنند. فاصله اولين خط تا خط انتها ، 75/1 متر تعيين شده است كه اين
اندازه از لبه داخلي خط انتها محاسبه مي شود. دومين خط به فاصله 85 سانتيمتر بعد
از خط اول مشخص شده است. بعد از اين دو قطعه ، محوطه اي به نام منطقه آزاد يا خنثي
به طول 30 سانتيمتر وجود دارد. سپس سومين محل ، همجوار با منطقه آزاد بطور 85
سانتيمتر درنظر گرفته شده است. خطوطي كه براي نشان دادن اين مكانها رسم مي شوند ،
بايد 10 سانتيمتر طول و 5 سانتيمتر عرض داشته باشند و در خارج از مكانهاي محدود
شده رسم شوند.
تخته هاي بسكتبال از جنس چوپ و به
ضخامت 3 سانتيمتر هستند. البته استفاده از شيشه طلقي به همان ضخامت نيز ممكن است.
ابعاد تخته بايد 80/1 متر افقي و 05/1 متر عمودي و فاصله لبه پايين تخته از زمين
90/2 متر باشد. اين ابعاد مخصوص تورنمنت هاي المپيكي و جهاني است. براي ساير بازي
ها اعم ار منطقه اي يا ملي مي توان از ابعاد قديمي (801/ افقي و 20/1 عمودي)
استفاده نمود. پس در اين صورت فاصله لبه پايين تخته از زمين 75/2 متر مي باشد.
البته همه تخته هايي كه جديدا ساخته مي شوند بايد همان ابعاد مسابقات المپيك و
جهاني را داشته باشند. (80/1 متر افقي و 05/1 متر عمودي) يك مستطيل با ابعاد خارجي
45×59 سانتيمتر ، در پشت حلقه بوسيله يك خط به عرض 5 سانتيمتر مشخص شده است كه ضلع
پاييني آن كاملا هم سطح با حلقه است. تمامي خطوط ، اگر تخته از جنس طلق باشد بايد
به رنگ سفيد و اگر تخته جنس ديگري داشته باشد بايد به رنگ سياه باشد.
تخته ها طوري نصب مي شوند كه عمود بر زمين و موازي با خطوط انتهايي باشند. تخته ها
داخل زمين و به فاصله 20/1 متر جلوتر از خطوط انتهايي واقع مي شوند. قسمت جلو پايه
هاي تخته حداقل دو متر از لبه خارجي خط انتهايي فاصله دارد و رنگ آن با توجه به
رنگ زمين بايد كاملا قابل رويت باشد و طوري به زمين متصل گردد كه هنگام برخورد
افراد با آن حركت نكند. اگر تخته به پهلو حركت كند ، بايد در عرض 4 ثانيه به حالت
ثابت و اصلي خود برگردد. تمامي سطح پايين تخته و ارتفاع 35 سانتيمتر از دو طرف
تخته بايد پوشش داشته باشد. ضخامت اين پوشش در سطح پاييني بايد 5 سانتيمتر باشد.
ارتفاع اين پوشش در سطح جلو و عقب تخته نبايد بيش از 2 سانتيمتر باشد. آن قسمت از
پايه تخته كه بصورت موازي با زمين و در پشت تخته قرار دارد بايد با موادي ضربه گير
تا طول 20/1 متر كاملا پوشش داده شود. ضخامت پوشش حداقل 5 سانتيمتر است. تمامي
پايه هاي تخته در قسمت جلو و كنار آن بايد با مواد ضربه گير تا ارتفاع 15/2 متر از
زمين پوشانده شود. حداقل ضخامت پوشش 10 سانتيمتر مي باشد. پوشش ها بايد طوري تهيه
شوند كه وقتي فشاري بر آنها وارد مي گردد ، بيش از 50% ضخامت به داخل نروند و لبه
هاي تيزي نداشته باشد.