مسئله شر، یکی از صفات سه گانه خدا – علم، قدرت مطلق و خیر خواهی – را به چالش می طلبد؛ زیرا خدای ادیان، خدایی است که عالم و قادر مطلق است و هم کاملاً خیرخواه.

به نظر می رسد که مفاهیم خیر و شر یا خوبی و بدی از مفاهیم بدیهی و روشن است که همه انسانها کمابیش آنها را درک
می کنند. ساختار وجودی آدمی به گونه ای آفریده شده است که این مفاهیم را می فهمد. همگان به خوبی عدالت و بدی ظلم حکم می کنند.

به طور کلی شر را به دو قسم تقسیم می کنند:

شر اخلاقی و شر طبیعی

گاه شر نتیجه عامل انسانی است که به آن شر اخلاقی می گویند؛ مانند دزدی، قتل، غارت و جنگ. گاهی دیگر شرور بدون مداخله عامل انسانی پدید می آیند که به آن شر طبیعی می گویند؛ مانند زلزله، آتشفشان، سیل، طوفان و امراض ناعلاج

از بررسی این شرور – اعم از طبیعی و اخلاقی – به دست می آید که آنها، از آن رو شر به شمار می آیند که موجب رنج و ناراحتی انسان می شوند و اگر هیچ گونه رنج و ناراحتی از آنها به انسان نرسد، شر نیستند. همچنین اگر تفکر شخص به گونه ای باشد که امور شرورانه را عامل رنج و ناراحتی خود نداند، بلکه آنها را عوامل تکامل ساز بداند، شر معنا و مفهوم نمی یابد.1- شر، لازمه جهان مادی است

2- شر، ناشی از آزادی انسان است.

3- شر ناشی از جزئی نگری است.

4- شر ناشی از جهل انسان است.

این دیدگاه بر آن است که در عامل، شر وجود دارد، اما لازمه جهان مادی است و جهان مادی در مجموع خیر است. از این رو، خلقت جهان بهتر از عدم آن است.

فارابی، فیلسوف بزرگ اسلامی در این باره می گوید:

خدا که قدرت و حکمت و علم خود تام است، تمامی افعال او کامل و بدون نقص و عیب است. آفات و شروری که عارض اشیای طبیعی می شود، ضروری است. عالم ماده، نمی تواند خیر محض را بپذیرد.