كاربرد تزئيني آجر

آجر به عنوان يك عنصر تزئيني، كارايي آنرا دارد كه با تمامي عناصر تشكيل دهنده يك معماري بياميزد و يا بشكل يك عنصر مجرد تزئيني جلوه گري كند.

در حالتي كه صرفاً جنبه تزئيني دارد بار اضافي است كه به سازه اصلي ساختمان متصل ميشود مانند مقرنسهاي معلق، در حالت ديگر عامل انتقال دهنده نيروهاي کششي و فشاري است با حفظ جنبه هاي تزئيني آن كه شامل گنبدها- انواع پوششها- ديوارها-ستونها و طاق نماها     مي شود. مقرنسها كه غالباً بخشي از گوشواره ها مي باشد در دوره سلجوقي و قبل از آن آجري بودند ولي در دوره هاي متأخر تركيبشان با گچ و كاشيكاري لعاب دار رنگ تازه اي به سير تحول و تكامل آن داد كه نمونه هاي كامل آنرا در دوره صفويه مشاهده مي كنيم.

كاربرد آجر در معماری دوره سلجوقی بسیار رواج پیدا كرد و از انواع طرح‌های هندسی در آجر استفاده می‌شد.

طاقنما

طاقنما همانطور كه از نامش پيداست نمايي است كه حالت قوسي طاق را مي نماياند و در حقيقت نشاني از آن است، ولي مي تواند به صورت واقعي و يا نمايشي باشد. يعني مي تواند براي جا دادن پنجره يا برجسته نشان دادن آن، يا در برگرفتن يك مشبك باشد و صرفاً جنبه تزئيني داشته باشد و براي خوش نمايي و زيبايي سطح ديوار بكار مي رود. هنر آجرتراشی و تزیینی بنا باآجرهای تراشیده، از قرن پنجم در ایران معمول بوده ‌است. در كناراین تزیینات بسیار زیبای آجری،كتیبه‌هاوخطوط تزئيني با استفاده ‌از آجرتراشیده،یكی از ویژگی‌های معماری سلجوقیان است.