دسترسي بدون سيم:

سيستم بدون سيم سيستمي است كه در آن ارتباط مشترك به تجهيزات مخابراتي از طريق تجهيزات راديويي برقرارمي گردد.

اولين ساختار WLL كه مقدمه اي براي سيستمهاي امروزي به كار مي رود در سال 1970 طراحي گرديد.  اين ساختار شامل ايستگاه مركزي(Central Station) كه به شبكه PSTN وصل مي شد، ايستگاههاي مشتركين(Subscriber Stations) و تعدادي تكراركننده بود.بحران فركانس در سيستم هاي بدون سيم:

افزايش روز افزون استفاده از سيستم هاي بدون سيم،سرويس دهندگان را با مسئله كمبود طيف فركانسي مواجه مي كند. در سيستم هاي WLL نيز همانند سيستم هي ديگر بي سيم، در حين طراحي بايد به محدوده فركانس و استفاده بهينه از طيف فركانس توجه كرد.

عليرغم اينكه مشترك تنها در زمان برقراري ارتباط محدوده اي از فركانس را اشغال مي كند اما مسئله كمبود طيف فركانسي همواره موجود است. با استفاده مجدد از فركانس مي توان اين كمبود را تا حدودي جبران كرد.استفاده بهينه از فركانس در سيستم هاي WLL به عوامل متعددي بستگي دارد، از جمله اين عوامل:

1- سرعت انتقال اطلاعات

2- نوع سيگنالينگ

3- نوع مدولاسيون

4- شعاع سلول

5- تكنيكهاي دسترسياستاندارد DECT:

اين تكنيك در سال 1992 توسط ETSI جهت ارتباط بين قسمت متحرك(Portable Part) و قسمت ثابت (Fixd Part) شبكه هاي WLL ابداع گرديد.

در اين تكنولوژي با اختصاص 10 كرير با فاصله هاي 1.728 مگا هرتز در باند فركانسي 1900-1880 مگاهرتز و با قرار دادن 24 بازه زماني روي هر حامل كه 12 بازه زماني اول آنها براي ارسال به مشتركين و 12 بازه زماني بعدي براي دريافت از مشتركين بوده جمعاً 120 كانال ارتباطي براي ارسال و مطابق آن براي دريافت ايجاد مي گردد، هر فرستنده گيرنده DECT مي تواند دوازده كانال از اين مجموعه 120 كانالي را انتخاب نمايد.

اختصاص كانال طبق روال Dynamic Channel Allocation(DCA) انجام مي گيرد. اين روال به مشترك امكان استفاده از قويترين كانال ارتباطي موجود را مي دهد، در حين مكالمه چنانچه كانال قويتري يافت گردد ارتباط با كانال قبلي رها شده و ارتباط به كانال جديد انتقال مي يابد.