- فیلسوف خردگرا، افلاطون:
دانش
جنبه‌ی ذاتی دارد زیربنای نظریه‌های شناختی (دِکارت)
آدمی
از راه اندیشیدن درباره‌ی محتوای ذهن خود کسب دانش می‌کند. بنابر نظر افلاطون هر
یک از اشیاء جهان مادی دارای یک همتای انتزاعی «اندیشه» یا «صورت» است که علت آن
شی به حساب می‌آید.
چگونه درباره‌ی اندیشه‌ها کسب دانش
می‌کنیم:
روح
سبیط است و جسم مرکب و تجزیه‌پذیر و همه‌ی ارواح قبل از قرار گرفتن در بدن همه چیز
را می‌دانستند و دانش روح هنگام ورود به بدن با اطلاعات حسی آلوده می‌شود،
بنابراین تمامی دانش یادآوری تجاربی است که روح مادر آسمان‌ها کسب کرده است. پس
افلاطون یک فطرت‌گرا است زیرا او باور داشت دانش فطری است و یک خودگرا است زیرا
اعتقاد داشت که این دانش از طریق چشم ذهن و استدلال به‌دست می‌آید.فیلسوف تجربه‌گرا است و نظریه‌های
یادگیری او زیربنای نظریه‌های رفتاری می‌باشد.
ایشان اطلاعات حسی را زیربنای کسب
دانش می‌داند. تاثرات حسی تنها آغازگر دانش‌اند و ذهن باید بر این تاثرات تعمق کند
و قانونمندی‌های حاکم بر آنها را کشف کند.
در نتیجه‌ی ارسطو متعقد بود که دانش
از تجربه حسی و استدلال حاصل می‌شود.قانون
شباهت:
تجربه یا یادآوری یک چیز سبب یادآوری چیزهای مشابه آن می‌شود.
قانون
مجاورت:
چیزهایی که در اصل همراه با آن تجزیه شده‌اند.
قانون
تضاد:
چیزهایی مغایر با هم.
قانون
فراوانی:
تجربه یا یادآوری یکی از آن دو با احتمال بیشتری دومی را به یاد خواهد آورد.
خدمات
دیگر:
نخستین تاریخ روانشناسی را به رشته تحریر درآورد.
درک مفاهیم؛ حافظه، تفکر، یادگیریشباهت: هر دو خردگرا هستند زیرا هر دو آنها
بر نقش فعال ذهن تأکید دارند.
تفاوت: بین نظریه دانش ارسطو و افلاطون:
قوانین صورت‌ها، یا مفاهیم کلی برای
ارسطو وجودی مستقل از تظاهرات تجربی نداشتند.
همه‌ی دانش‌ها مبتنی بر تجربه حسی
بودند که افلاطون این مطلب را قبول نداشت.