نام های دیگر: 

استیرن  (Styron)،باپلن  (Bapolan PS)،ادیستیر  (Edistir)،هوستیرن (Hostyren)

مونومر  : استایرن 

حلال  : دی اتیل اتر، تولوئن (Toluene)، تترا هیدرو فوران THF (Tetrahydrofuran)

ساختار:

منومراستایرن مایعی است بی رنگ و بابویی همانند مواد آروماتیک. نقطه جوش آن ۱۴۶ درجه سلیسیوس و وزن ویژه آن ۹/۰ گرم بر سانتی مترمکعب است.

اولین بار در سال 1940 پلی استایرن توسط شرکت آلمانی فاربن اینداستریز (I.G.Farben Industries) تولید به عنوان عایق در صنایع الکتریک مصرف می شد.

در زمان جنگ جهانی دوم که راه ورود لاستیک طبیعی به آمریکا بسته شد این پلیمر در آمریکا به عنوان لاستیک مصنوعی به کار گرفته شد. پس از جنگ که ورود لاستیک طبیعی به آمریکا آغاز شد مصرف استایرن به مراتب کمتر از تولید آن بود. از این رو بازاریابی وسیعی برای مصرف پلی استایرن در مصارف روزمره آغاز گشت تا این که به دلیل معرفی ویژگی‌های ممتاز آن در مقایسه با دیگر پلیمرها که شامل شفافیت و شکل‌پذیری بالا و قیمت اندک بود، امروزه پلی استایرن یکی از معروفترین پلاستیکهایی است که در صنایع مصرف میشود.

این محصول در سال 1334 برای نخستین بار در ایران به کوشش شرکت یونولیت تولید شد؛از این‌رو در ایران با نام یونولیت شناخته می‌شود.بیشتر در فرآوری پلاستیک‌های پلی استایرن به کار می‌رود. روش بزرگ فرآوری استایرن از راه واسطه اتیل بنزن است. نخست بنزن با اتیلن، آلکیل‌دار می‌شود. سپس بر روی کاتالیزگر کلرید آلومینیم، اسید فسفریک جامد یا سیلیس – آلومین به استایرن، هیدروژن زدایی می‌شود.