افزایش فشار شریانی احتمالاً مهمترین معضل بهداشت عمومی در کشورهای توسعه یافته است. این یک بیماری شایع، بدون علامت به آسانی قابل ردیابی ومعمولاً به سادگی قابل درمان است که در صورت عدم درمان، اغلب به عوارض مرگبار منتهی می شود. در دهه های 1960 و 1970 ارائه برنامه های آموزشی توسط مؤسسات خصوصی ودولتی موجب شد تا موارد تشخیص داده نشده و/ یا درمان نشده در اواخر دهه 1980 به 25 ٪ کاهش یابد وهمزمان، از میزان مرگ میر به دلیل اختلالات قلبی- عروقی کاسته شود. متاسفانه در اواسط دهه 1990 این‌آموزشها کاهش یافت. تعداد بیماران تشخیص داده نشده به 33٪ رسید، کاهش موارد مرگ ومیر قلبی- عروقی متوقف شد وتعداد افراد مبتلا به بیماریهای مزمن توام با فشارخون بالا درمان نشده (یا با درمان ناکافی) افزایش یافت به عنوان مثال، میزان شیوع مرحله آخر بیماریهای کلیوی در هریک میلیون نفر جمعیت از کمتر از 100 مورد در سال 1982 به بیش از 250 مورد در سال 1995 افزایش یافت ومیزان شیوع نارسایی احتقانی قلب در سنین 55 تا 75 سال درسالهای 1988 تا 1991 نسبت به سالهای 1976 تا 1980 بیش از دوبرابر شد. هرچند درک ما از پاتوفیزیولوژی افزایش فشار شریانی افزایش یافته است، در 90 تا 95 درصد از موارد، علت این بیماری ناشناخته است و لذا به همین میزان، امکان پیشگیری یا درمان قطعی وجود ندارد. به این ترتیب، فشارخون بالا در اکثر موارد به صورت غیر اختصاصی درمان می شود که در بسیاری از بیماران ، عوارض جانبی خفیف را ایجاد می کند ودر 50 تا 60 درصد از آنها، پای بند به رژیم درمانی مشاهده نمی شود.