دانلود پاورپوینت شیوه معماری خراسانی

تعداد اسلاید : 56

قسمتی از متن اسلاید ها :

سبك شناسي معماري ايران

از شش شيوه معماري ايران، دو شيوه پارتي و پارسي از پيش از اسلام و چهار شيوه خراساني، رازي، آذري و اصفهاني از آن دوران اسلامي هستند و به دنبال دگرگوني‌هاي پس از آمدن اسلام به ايران، پديدار شدند. گرچه برخي بر اين پافشاري مي‌كنند كه ايرانيان به زور دين اسلام را پذيرفتند (و دگرگوني‌هايي را كه به دنبال آورد مردم نپذيرفتند) ولي اين امر نادرست است.

نكته دوم درباره اصالت ايراني اين شيوه‌هاست. غربي‌ها براي شيوه‌هاي پس از اسلام نامهايي را به كار مي‌برند كه هيچيك اصالت ايراني ندارد. براي نمونه شيوه‌هاي دوره اموي و عباسي را مي‌توان نام برد. اما ما مي‌دانيم هيچيك از اين كشورها  و ملتها يعني  ترك‌‌ها، عرب‌ها و... نمي‌توانسته‌اند در معماري كشوري كه پيشينه معماري چندهزارساله دارد كارساز باشد، چون در آن زمان معماري ارزشمندي نداشتند.

دگرگوني‌هاي تاريخي و به دنبال آن فرهنگي در ايران ميان سده‌هاي نخست تا چهارم بسيار بود. فرمانروايي ساسانيان در سال 652 هجري به دست اعراب پايان داده شد و با ورود دين اسلام به ايران روزگار تازه‌اي براي ايرانيان آغاز شد. آنها كه آزادي دين اسلام را پذيرا شده بودند خود را زير سلطه فرمانروايان اموي مي‌ديدند كه جانشين حقيقي براي حكومتي كه پيامبر گرامي اسلام در مدينه پايه‌گذاري كرده بودند، نبودند. نمايندگان دستگاه اموي در ايران با حربه برتري اعراب، ايرانيان را تحقير مي‌كردند. از اين رو در سده دوم هجري جنبش‌ها و قيام‌هايي به راه افتادكه هدف اصلي آنها استقلال و بيرون رفتن از زير يوغ اعراب بود.

نخستين جنبش را ابومسلم در خراسان در سال 129 هجري قمري به راه انداخت كه توانست خلافت را از امويان به عباسيان برساند. عباسيان نخست به ايرانيان روي خوشي نشان دادند و بسياري از بزرگان ايراني را در دربار به كار گرفتند. نزديك به سالهاي 200 هجري طاهر ذوليمينين قيام كرد. تا اينكه در سيستان يعقوب ليث صفاري در سال 248 هجري قمري توانست حكومتي مستقل به راه اندازد كه تا سال 393 هجري ادامه يافت و سپس به دست محمود غزنوي برافتاد.

در همان حال كه حكومت صفاري تشكيل مي‌يافت يكي ديگر از سلسله‌هاي ايران بنام سامانيان در ماراءالنهر مشغول تحكيم بنيان  قدرت خود بود. دوره حكومت اين سلسله از سال 261 هجري تا 389 به مدت بيش از يك قرن به طول انجاميد و مركز حكومت آن شهر بخارا بود.