تصمیماتی که در سازمان گرفته می‌شود؛ یا آنکه بتوسط شخص مدیر می‌باشد و تصمیم گیرنده یک نفر آن هم خود مدیر است و یا آنکه تصمیمات بصورت گروهی و جمعی گرفته می‌شود.

تصمیمات فردی:

تصمیماتی هستند که مدیر به تنهائی پس از تشخیص مشکل اقدام به حل و اخذ تصمیم برای آن می‌نماید. این نوع تصمیمات یا آنکه مدیر در آنها به صورت سیستماتیک، قانونی و طبق رویه‌ها عمل می‌کند و یا آنکه بعلت محدودیّت زمانی مجبور به اخذ تصمیم فوری و خارج از سیستماتیک می‌شود.

این نوع تصمیمات دارای محاسن و معایبی می‌باشد.

محاسن تصمیمات فردی:

1. سرعت تصمیم گیری بالاست؛ یعنی زمان‌بری کمتری دارد.
2. هزینه‌ها کم است.
3. مسئولیّت روشن است؛ در صورتی که با خطا مواجه شود مسئولیّت‌ها بر عهده شخص واحد است.
4. دوری از آفت گروه اندیشی.

معایب تصمیمات فردی:

1. ضریب خطای تصمیمات اخذ شده بالاست؛ زیرا که خروجی یک فکر برای حل مسأله است.
2. کیفیّت تصمیم پایین است؛ تصمیمات فردی در صورتی که مفید واقع شوند و دارای خطائی نباشند از کیفیّت کمی نسبت به تصمیمات گروهی برخوردار است.

   تصمیم‌های استراتژیک:

   این تصمیمات معمولاَ توسط مدیریت عالی اخذ می‌شود و هدف‌های کلّی و استراتژیک، هدایت و رابطه با محیط خارجی سازمان را در بر می‌گیرد. این تصمیم‌ها غالباَ دارای ماهیّتی مفهومی می‌باشند و کل سازمان را در بر می‌گیرند و عموماَ پیامدهای بلند مدت دارند.

   تصمیم‌های اداری یا ردة میانی:

   تصمیم‌های اداری یا تاکتیکی که معمولاَ توسط مدیران ردة میانی اتخاذ می‌شوند از تصمیم‌های استراتژیک تا حدودی مشخص‌تراند و معمولاَ یک اداره یا گروهی از اداره‌های مرتبط به هم را در سازمان شامل می‌شوند. این نوع تصمیمات میان مدت اند.

   تصمیم‌های عملیاتی:

   تصمیم‌های عملیاتی توسط مدیران ردة پایین «سرپرستان» اتخاذ می‌شود. این تصمیم‌ها مشخص‌اند و به عملیات روز مرّه مربوط می‌شود و معمولاَ یک اداره یا گروهی از اداره‌ها را در بر می‌گیرد و پیامدهای کوتاه مدت دارند.