تاریخچه
در یک سیستم بیولوژیکی، آنتی اکن به عنوان ماده ای که وقتی در غلظت کم در ماده قابل اکسایش
وجود داشته باشد، اکسیون آن را به طور قابل توجهی به تاخیر می اندازد یا از آن ممانعت میکند تعریف
میشود.
در طی قرن های زیادی، از مواد دارای فعالیت آنتی اکنی به منظور افزایش کیفیت غذا از طیق به تاخیر
انداختن اکسایش لیپید ها استفاده می شده است. هرچند استفاده از این مواد آگاهانه نبوده است.
اولین ثبت علمی مشاهده بازدارنده های اکسیون توسط برسولت در سال 1792 انجام شد.
در سال 1843، دشامپس استفاده از آنتی اکنها برای به تاخیر انداختن اکسیون لیپیدها را گزارش داد.
رایت در سال 1895 گزارشداد که پوست درخت نارون در نگهداری چربی کره و لارد موثر است.
شورول نشان داد که چوب بلوط، صنوبر و کاج ( به ترتیب کم شدن اثر ) خشک شدن فیلم های روغنی را به تاخیر می اندازد.
مورئو و دوفرایز برای اولین بار امکان استفاده از مواد شیمیایی سنتزی خصوصا ترکیبات فنولی را برای به تاخیر انداختن
اکسیون لیپیدهای غذایی گزارش دادند و کار آنها اطلاعات اولیه برای تئوریزه کردن اکسیون لیپیدها و نقش آنتی
اکنها را فراهم کرد.
از اواخر 1960، با توسعه ابزارهای آنالیتیکی درک اکسیون لیپیدهای غیراشباع و مکانیسم های آنتی اکنی افزایش یافته
است و در طی دهه های اخیر تحقیق روی آنتی اکنها اهمیت زیادی پیدا کرده است و در سراسر جهان مطالعه آنتی اکنهای
طبیعی در غذاها و فواید سلامتی بالقوه آنها مورد توجه زیادی قرار گرفته است.

---

برچسب ها: PowerPoint-anti-oksidan-haye-tabi-i