قسمتی از متن:

معنويت در محيط كار

انسان ها وارد دوران جديد و بي‌سابقه‌اي در زندگي خود شده اند. دوراني که در آن دنيا به شدت در حال تغيير و تحول است. طي چهار صد سال گذشته، غرب بين دنياي بيروني و دنياي دروني تفاوت قائل شده است و فعاليت‌هاي دنيوي را از اموري مثل مذهب، معنويت و عرفان به كلي جدا كرده است. (نيل و بايبرمن، ۲۰۰۳). اين جدايي از يک سو سبب خرافات زدايي و نفي تسلط کليسا بر انسان غربي، تحت تسلط درآوردن طبيعت و پيشرفت علوم و فن آوري هاي مختلف، افزايش فوق‌العاده رفاه زندگي، ظهور دموکراسي‌ها و حاکميت قانون و ... شده است؛ و به بيان ساده‌تر سبب حاکميت پارادايم عقلايي و مدرنيته در اکثر نقاط جهان شده است (Neal & Biberman, 2003, 364). با اين وجود، اين جدايي از سوي ديگر بشر را در جهات بسياري از والاترين جنبه‌هاي وجود انساني‌اش جدا کرده است. در حقيقت، در پارادايم مدرن، به سهم روح و نيازهاي دروني انسان ها توجه نشده است (Dehler & Welsh, 1994, 19). پارادايم مدرن، صرفا به چارچوب حقوقي، سياسي و اقتصادي انسان مي‌پردازد و جنبه‌هاي دروني حيات را امور خصوصي تلقي مي‌کند که هر کس بايد مطابق سليقه خود به آنها بپردازد. به ديگر سخن، پارادايمپ مدرن ـ که به کل عالم گسترش يافته و تأمين رفاه انسان را به عهده گرفته است ـ مناطق وسيعي از قلمرو حساسيت بشري را متروک گذاشته و زمينه‌اي را فراهم کرده است تا انسان‌ها و به خصوص انسان هاي غربي نوعي احساس نارضايتي و بي‌قراري داشته باشند. به همين دليل است كه آنها براي پر كردن خلأ معنوي خود گرايش زيادي به سمت معنويت، مذهب وآيين‌هاي معنوي به ويژه آيين‌هاي شرق آسيا نشان مي دهند (شايگان، ۱۳۸۱).
از اواخر قرن گذشته، در دهه نود قرن بيستم نوعي يکپارچگي مجدد بين زندگي بيروني و دروني در حال شکل‌گيري بوده است. يکي از حوزه‌هاي مهمي که اين يکپارچگي در آن مطرح شده است، محيط کسب و کار سازمان‌ها مي‌باشد (Neck & Millman, 1994, 12). بسياري از امور که قبلا در حيطه قلمرو خصوصي طبقه‌بندي مي‌شدند، اکنون در حال تحميل خود به قلمرو عمومي مي‌باشند (شايگان، ۱۳۸۱). ورود مفاهيمي همچون اخلاق، حقيقت، باور به خدا يا نيرويي برتر، درستکاري، وجدان، رادمردي و گذشت، اعتماد، بخشش، مهرباني، احساسات، ملاحظه، معناجويي در کار، همبستگي با همکاران، تشويق همکاران، احساس صلح و هماهنگي، نوع‌دوستي، و ... به پژوهش‌ها و اقدامات مديريتي و کسب و کار همه حکايت از ظهور پارادايم جديدي دارند. به عقيده بسياري از محققان، اين پارادايم جديد محيط کار، كه برگرفته از فيزيک کوانتوم، علوم سايبرنتيک، نظريه آشوب، علوم شناختي، مذاهب و آيين‌هاي شرقي و غربي مي‌باشد، و در واقع عکس‌العملي به پارادايم خشک و مکانيستي مدرن است، پارادايم معنويت مي‌باشد. (Bolman & Deal, 1995). حتي وانگرمارش و کونلي (۱۹۹۹) با قطعيت پيش‌بيني کرده‌اند که اين پارادايم جديد در ادامه موج سوم مطرح شده توسط آلوين تافلر، موج چهارم خواهد بود.
از ابتداي سال ۱۹۹۲ حجم مقالات، کتب، کنفرانس‌ها، و کارگاه‌هاي معنويت در محيط کار افزايشي فوق‌العاده داشته است (Neal & Biberman, 2003, 364)براي مثال اين موضوع به روي جلد مجلاتي همچون بيزينس ويک (Conlin, 1999, 150) و فورچن (Gunther, 2001) راه يافته است. يكي از محققان پيش‌بيني کرده است که معنويت در محيط کار از اصلي‌ترين روندها در قرن بيست و يکم خواهد بود (Shellenbarger, 2000, 1). علاوه بر اين در سال ۱۹۹۹ نيز آکادمي مديريت که يکي از معتبرترين مراجع مديريت در دنيا مي‌باشد، آخرين گروه تخصصي خود را تحت عنوان «مديريت، معنويت، و دين» ، تشکيل داد و با اين كار در واقع مشروعيت و پشتيباني لازم براي تحقيقات و تدريس در اين زمينه جديد را فراهم کرد؛ و همزمان مجلات معتبري از جمله مجله علمي وزين «ژورنال مديريت تغيير سازماني» ويژه‌نامه‌هايي را به اين موضوع اختصاص دادند