قسمتی از متن:

تعريف خودپنداره

پس از ارائه تعاريف و ذكر تاريخچه مختصري از مطالعات مربوط به «خود» و اشاره‌ای به تاريخچه خودپنداره به بررسي اين متغير پژوهشمان مي‌پردازيم. در متون مختلف واژه‌هایی چون خودپنداره، تصوير خود، ادراك از خود، باورهاي خود و ... مترادف با هم به‌کاربرده شده و تعاريف ارائه شده از اين مفهوم كمابيش مشابه هستند.

- پوركي (1988)، خودپنداره را مجموعه‌ای از نظام پويا و متشكل و پيچيده اعتقادات آموخته شده‌ای مي‌داند كه در هر شخص، آن حقيقت مربوط به وجود خودش را حفظ مي‌كند.

- فرام (1956)، خودپنداره را «روح آگاه شده از خودش» مي‌داند (پوركي، 1988، ص 21).

- آلپورت (1961)، خودپنداره را به عنوان ادراك شخص از شخصيت خود مي‌داند و ماهيت خودپنداره را اين گونه تعريف مي‌كند: «ادراك افراد از صفاتي كه دارا هستند و نيز نظر افراد درباره شخصيت خودشان» (آلن[1]، 1990، به نقل از غلامي1384، ص 29).

- فراهاني (1378) خودپنداره را از نظر راجرز به اين صورت تعريف مي‌كند: خودپنداره يك مجموعه منظم از ویژگی‌هایی است كه فرد آن را جزئي از خودش تلقي مي‌كند. خودپنداره فرايند اجتماعي است و از طريق تماس اجتماعي كسب مي‌شود (به نقل از غلامي1384، ص 29).

به طور كلي مي‌توان گفت خودپنداره "مجموعه كلي باورهاي فرد در مورد اسناد شخصي وي راجع به خویش" است (برم و كازين[2]، 1990، ص 50).