قسمتی از متن:

تاريخچه غني‌سازي ازدواج

ريشه‌هاي تقويت ارتباط به دهه اول سال 1950 بازميگردد (جورني[1]، 1990). زماني که جورني متوجه وجود والدين در حفظ مشکل کودکان شد. او اينگونه استدلال مي‌کرد که اين مشکل ممکن است بخاطر حسادت والدين از نقش ويژه درماني تراپيست با کودک باشد و يا بخاطر تهديد غرور والدين از اينکه احساس کنند در نقش والديني بدي قرار گرفته‌اند و بچه‌هايشان را سردرگم کرده‌اند. به نظر مي‌رسيد که به هر دوي اين عوامل با نام نويسي کردن از والدين به عنوان دستيار تراپيست مي‌توان رسيدگي کرد (جورني، 1997). اينگونه استدلال شد که اگر والدين براي رفتار به شيوه درمان رواني آموزش ببينند، تغيير در سيستم خانواده افزايش زيادي خواهد داشت. اين منجر به ايجاد درمان فرزندي، که در حال حاضر درمان تقويت ارتباط خانواده-کودک يا درمان خانواده-فرزندي ناميده مي‌شود، شد. که در آن به والدين آموزش داده مي‌شود تا بازي (نمايش) با بچه‌هايشان اجرا کنند که مشابه درمان نمايش کودک محور راجرز مي‌باشد. سپس آنها ياد مي‌گيرند که اين مهارتها را انتقال و عموميت دهند تا در زندگي روزمره در زمان درست بکار برند. آنها همچنين مهارتهاي اصلاح رفتار و کار بامشکلات عاطفي خودشان را مي‌آموزند تا در خانه استفاده کنند. اين روشها براي خانواده‌هاي مجزا يا گروههاي خانوادگي نيز کاربرد دارد. پروژه تحقبقاتي سه ساله مشخص کرد که اين شيوه خيلي موثر بوده است (جورني1976، استوور1971[2]، آکسمن1971[3]).

اين انگيزه‌اي براي ايجاد درمانهاي REبراساس همان اصول، فلسفه و روشها شد براي زوج‌ها و خانواده‌هاي که فرزندان بزرگتري دارند. از آنجايي که درمان REعمدتا بر اساس آموزش مهارتها مي‌باشد، قدمي منطقي براي آموزش مهارتها به زوج‌ها و خانواده‌ها مي‌باشد. قبل از اينکه به مشکلات حادي دچار شوند. اين برنامه‌ها تقويت REو برنامه‌هاي پيشگيري از مشکل شدند (گينزبرگ، 2000).