موضوع : سیستم دارو رسانی نوین نانو

توضیح : این فایل به صورت ورد و آماده چاپ می باشد

مقدمه
سيستم دارورساني نوين نانو: عبارت است از رساندن دارو در يك زمان معين و با دز كنترل شده به اهداف دارويي خاص می باشد. متدي كه به وسيله آن دارو به بدن تحويل مي شود، تاثير معني داري بر روي كارايي درمان دارد. سيستمهاي دارورساني متفاوتي از جمله سيستمهاي دارورساني حساس به محرك و سيستمهاي دارورساني هدفمند شده تحت تحقيق و بررسي مي باشند. هدف رساني، توانايي رساندن قسمت اعظم دارو به محل مورد علاقه و ارگان هدف مي باشد.
آزاد سازي تحت كنترل دارو وتجزيه پذيري متعاقب آن فاكتور مهمي براي يك فرمولاسيون دارويي با آزاد سازي كنترل شده مي باشد. مكانيسمهاي بالقوه آزاد سازي دارو عبارتند از: 1- پس دهي و آزاد كردن داروي باند شده به سطح 2- ديفوزيون از خلال ماتريكسهاي حامل 3- ديفوزيون از ديواره حامل براي ميكروپارتيكل ها و ميكروكپسولها 4- فرسايش و تخريب ماتريكس حامل 5- مكانيسم تركيبي از پروسه فرسايش / ديفوزيون
نوع دارو، انتخاب روش تجويز و نوع سيستم دارورساني در موفقيت درمان بسيار تاثير گذار است. سيستمهاي آزاد سازي نوساني يا پاسخگو به محرك، اغلب سيستمهاي دارورساني با امتيازات برتري هستند زيرا دقيقا الگويي را تقليد مي كنند، كه طبق آن بدن هورمونهايي مانند انسولين و ... را آزاد مي كند. اين مهم با استفاده از پليمرهاي حامل دارو مانند هيدروژلها تامين مي شود كه به محرك خاصي پاسخگو هستند (مانند محرک دما، pH و الکتریسیته و...).

حاملهاي سيستمهاي دارورساني
حاملهای کلوئیدی: که حاوی (محلولهاي مسيلی، وزيكولی و كريستال مايعی)، علاوه بر پراكندگي هاي نانوپارتيكلی شامل ذرات كوچك با قطر 400-10 نانومتر، آينده هاي اميد بخشي در زمينه سيستمهاي دارو رساني به شمار می روند.
میسلها: تجمعهاي خودبخودي از كوپوليمرهاي آمفي فايل در محلولهاي آبي با قطر ذرات معمولا nm 50-5 هستند كه برای اهداف دارورسانی مورد توجه زیاد قرار گرفته اند.
ليپوزومها: شکلی از وزيكولها هستند كه از يك يا تعدادي دو لايه هاي ليپيدي مشابه آنچه در غشائ سلولی ديده مي شود تشكيل شده اند. خصوصيت قطبي هسته ليپوزومي باعث مي شود كه داروهاي قطبي بتوانند به خوبي در آن انكپسوله شوند.
دندریمرها: ماکروملکولهای با طیف اندازه ذره ای باریک، شاخه شاخه و در سایز نانو با یک طراحی متقارن می باشند. از یک هسته مرکزی، واحدهای منشعب شده به صورت شاخه درخت و تعدادی گروههای عاملی تشکیل شده اند.
کریستال های مایع: از حاملهای دارویی جالب به شمار می روند. این مواد از لحاظ نظم ملکولی بین حالت جامد و مایع قرار دارند و در نتیجه خصوصیات مایع و جامد را توامان دارا هستند.
نانوپارتيكلها: (شامل نانوسفرها و نانوكپسولها با اندازه ذره ای nm 200-10) به فرم جامد بوده و آمورف يا كريستالي هستند. اين حاملها قادرند دارو را جذب و انكپسوله نمايند، و بدين وسيله آن را عليه تخريب آنزيماتيك و شيميايي محافظت كنند. نانوكپسولها سيستمهاي وزيكولي هستند كه در آنها دارو در حفره اي قرار مي گيرد كه اطراف آن با يك غشاء پليمري احاطه شده است، در حالي كه نانوسفرها سيستمهاي ماتريكسي هستند كه در آنها دارو به صورت فيزيكي و يكنواخت در حامل پراكنده شده است. نانوپارتيكل ها به عنوان حاملهاي دارويي هم از پليمرهاي زيست تخريب پذير و هم از انواع غير زيست تخريب پذير ساخته مي شوند. نانو ذرات براي هدف رساني به ارگانها و بافتهاي بخصوص، به عنوان حامل DNA در ژن درماني و پروتئین درمانی از مسيرهاي خوراكي بسيار مورد توجه قرار گرفته اند.
هيدروژلها: شبكه هاي پليمري سه بعدي هيدروفيل و آبدوست پلیمری مي باشند كه قادرند بعضا تا چندين برابر حجم و وزن خود آب و مايعات بيولوژيك را جذب كنند.
کونژوگه ها:که شامل كونژوگه كردن پليمرهاي مصنوعي با پليمرهاي بيولوژيك (مانند پروتئينها و پپتيدها) می باشند، يك وسيله كارا و موثر براي بهبود فرايند آزادسازي دارو مي باشد. كونژوگه كردن پليمرهاي زيست سازگار مناسب با پپتيدها و پروتئين هاي بيولوژيك خطر سميت را در آنها كاهش داده، واكنشهاي ايمونوژنيك و آنتي ژنيك را عليه آنها كم می كند، زمان جريان خون را افزايش مي دهد و حلاليت را بهبود مي بخشد. تغيير و اصلاح پليمرهاي مصنوعي با توالي هاي اليگوپپتيدي مناسب، به عبارت ديگر، باعث جلوگيري از توزيع رندوم و تصادفی داروها در سراسر بدن بيمار شده و به هدف درماني به سايت و ارگان مورد نظر كمك مي كند. توانايي توالي هاي پپتيدي كاتيوني به کمپلکس شدن با DNA و متعاقب آن فشردن DNA و نوکلئوتيدها، اميدهاي نويدبخشي را براي توسعه حاملهاي غيرويروسي DNA در حيطه ژن درمانی به همراه دارد.
به دليل اينكه اكثر داروها داراي خواص هيدروفوبيك (ليپوفيل) هستند ، بنابراين در غلظت‌هاي زياد در بافت تمايل به رسوب دادن پيدا مي‌كنند و براي برطرف كردن اين اثر مي‌بايستي كه همراه آنان مواد جانبي زيادي در فرمولاسيون‌ها به كار روند و لذا سميت‌هاي بافتي زيادي در اين موارد حاصل مي شود. براي مقابله با اين مشكل، نانو سامانه هاي نوين دارورساني زيادي كه داراي خواص آبدوستي و يا ليپوفيل باشند طراحي شده است. در برخي از موارد خيلي از داروها سريع تجزيه و به سرعت از اد ر ار دفع مي‌شوند. در اين موارد تغييرات فيزيكوشيميايي مي تواند سبب افزايش فراهمي زيستي داروها ‌شود و در نهايت سبب كاهش نياز به تجويز دارو در اندازه‌هاي كمتري ‌شود. مطالعات نشان داده است كه انكپسول نمودن مواد داروئي تأثير زيادي در مهار ك ليرنس دارو ها از بدن مي‌گذارد.
دارورساني به صورت سيستميك يا موضعي براي دوره هاي طولاني مدت از يك تا چند ماه مي تواند توسط اين سيستمها تحقق يابد. عمده سيستمهاي كاشتني تشكيل شونده در محل از راه تزريقي مي توانند با ايجاد يك غلظت ثابت دارو در پلاسما مشابه انفوزيون وريدي عوارض جانبي آن را كم كرده و مخصوصا براي داروهاي پروتئيني با اندكس درماني باريك بسيار مناسب مي باشند. از ديدگاه پروسه ساخت، توليد اين سيستمها بسيار ساده و آسان می باشد.
فهرست مطالب
مقدمه    1
حاملهاي سيستمهاي دارورساني    1
میسلها:    1
ليپوزومها:    2
دندریمرها:    2
هيدروژلها    2
کونژوگه ها:    3
Reference:    15