واژه‌ ي مينياتور که‌ مخفف شده ي کلمه ي فرانسوي ميني موم ناتورال و به‌ معني طبيعت‌کوچک‌ و ظريف‌ است‌ و در نيمه ي اول‌ قرن اخير و حدودا از دوره‌ ي قاجاريان وارد زبان‌فارسي‌ شده، اصولا به‌ هر نوع پديده ي هنري ظريف‌ (به‌ هر شيوه يي‌ که‌ ساخته شده باشد)‌اطلاق مي‌شود و در ايران براي شناسايي‌ نوعي‌ نقاشي‌ که‌ داراي سابقه و قدمتي بسيار طولاني‌ ‌است‌ به‌ کار مي‌رود.‌

اين‌ هنر که‌ به‌ اعتقاد اکثر محققان در ايران تولد يافته، بعد به‌ چين راه برده‌ و از دوره‌ ي‌مغولها به‌ صورتي‌ تقريبا تکميل تر به‌ ايران برگشته و هنرمندان ايراني‌ تلاش بي‌ شائبه يي‌‌را صرف تکميل و توسعه ي آن کرده‌اند از جمله هنرهائي‌ است‌ که‌ قابليت به‌ تصوير‌درآوردن‌ تمامي‌ طبيعت را در قالبي کوچک‌ دارد. اما نبايد چنين پنداشت‌ چون مقياس‌تصاوير در مينياتور سازي‌ بسيار کوچک‌ است‌، بنابراين‌ تنها بخش کوچکي از طبيعت را‌ميتوان در اين‌ تابلوها تصوير نمود، يا چون الهام بخش مينياتوريست طبيعت است‌، وي‌ ناچار‌ميباشد فقط مناظري از طبيعت را ترسيم کند. بلکه کوشش‌ در ايجاد و القاي هر چه‌ بيشتر‌زيبايي‌ و تفهيم آن صفت ويژه يي‌ است‌ که‌ مينياتور سازي‌ را از ساير انواع نگارگري ايران‌جدا مي‌کند و مينياتوريست هنرمندي است‌ که‌ آنچه را خود مي‌انديشد يا مي‌پندارد که‌‌بيننده علاقمند به‌ ديدن آن است‌ تجسم مي‌بخشد و به‌ هيچوجه‌ تابع‌ مقررات و قوانين حاکم‌‌بر فضاي نقاشي‌ نيست.‌