درگذشته عنصر اجتناب ناپذیرهرمحله میدانی بود که درقلب آن جای می گرفت وعمومی ترین فضا ی آن محسوب می شدومعمولا چند عنصر حیاتی مانند آب انبار ,مسجد ,حمام  ,تعدادی مغازه  در اطراف میذدان بود,که خود عامل موثری جهت جذب ساکنان به میدان بود بدین ترتیب بعد از پدید آمدن الزام حضور در میدان ,استمرار حضور باعث می شد که میدان محلی تبدیل به میعادگاه ساکنان گردد.
 
فضای میدان به هیچ وجه تک عملکردی نبود بلکه وجود عملکرد ها وفعالیت ها ی سازگار اعم از فرهنگی –تجاری ,رفاهی و...غضا رادر طول زمان زنده نگه می داشت ومیدان محلی را درون بافت مسکونی تبدیل به مقصدی می کرد که راههای محله بجای انکه از آن عبور کنند به آن منتهی شوند.


وضعیت سواره درمیادین محلی:
تازمانیکه حاکمیت بلامنازع سواره بر میادین محلی برقرار باشد ,این فضاها تبدیل به پارکینگ موقت خودروها وحالت عبوری برای سواره هایی که غریبه هستند وخود رامحق به استفاده برای عبور از این میادین  وپارک درآن می دانند می شود وفضایی که باید محل گردهمایی وتعاملات اجتماعیی ساکنان محله گرددبه اشغال خودروها در می آیدودرسلسله مراتب میادین شهر ها باید نقش نیمه خصوصی داشته باشد ,آنقدر عمومی می گردد که دیگر هیچ حس تعلقی را در ساکنان برنمی انگیزد
و...