اما راه دوم اين است كه مستقيماً نور بازتابش شده از موضوع را دريافت كرده و مقدار ارزش پيكسلي آن‌ها را بلافاصله و بدون هيچ واسطه‌اي ذخيره كنيد و يا به زبان ساده‌تر از يك دوربين ديجيتال استفاده كنيد.
اما اصلي‌ترين تفاوت كار بين دوربين‌هاي ديجيتالي و آنالوگ در همين نكته نهفته است. مثل تمام دوربين‌هاي آنالوگ قديمي، دوربين‌هاي ديجيتالي نيز داراي تعدادي لنز‌ هستند كه مي‌توانند نور دريافتي از سوژه را به منظور ايجاد يك تصوير متمركز كنند. اما به جاي اين‌كه نور متمركز شده روي يك قطعه نگاتيو حساس به نور متمركز گردد، روي قطعه‌اي نيمه هادي تابيده مي‌شود كه قابليت ضبط الكترونيكي نور را داراست. در مرحله‌ بعدي كامپيوتر با تفكيك اطلاعات الكترونيكي دريافتي از اين پروسه به داده‌هاي ديجيتالي، تصاوير را با فرمت‌هاي گوناگون ذخيره مي‌كند. همه‌ قابليت‌هاي هيجان‌انگيز دوربين‌هاي ديجيتالي از همين قابليت عملكرد مستقيم ناشي مي‌شود.
حالا‌ مي‌خواهيم ببينيم دوربين‌ها دقيقا چه كاري انجام مي‌دهند.