انسان و معماری
شاید انسان ویترووینی داوینچی که بر اساس کتاب در باب معماری ویتریویوس ترسیم شده اولین نگاه و اندیشه مکتوبی بود که اهمیت ابعاد انسانی را به عنوان یکی از مهم ترین عوامل برپا شدن معماری بیان کرد.
تناسباتی که قرن ها توسط یونانیان بکار رفته بود و در تمدن روم به درجه ای از اعتبار رسید که عظیم ترین بنای رومیان،کلوسئوم،برای رعایت این تناسب نه تنها در نما تقسیم شد بلکه دهنه های هر ردیف از ستون ها نیز برای رعایت این نسبت مهم فاصله گرفتند تا انسان رومی خود را در برابر معماری حقیر نپندارد و تعریف شهروند به عنوان تصمیم گیرنده در دولت شهرها حفظ شود،اتفاقی که در معماری مصر ویا چین به وقوع نپیوست و انسان همواره به عنوان ابزاری برای ایجاد معماری بود.
انسان به عنوان یکی از عوامل دخیل در معماری چه از نظر منظرهدف غایی معماری که برآوردن نیاز اوست و چه از نظر تاثیر جهان بینی و فرهنگ او در ایجاد معماری،همواره دو بعد متفاوت در معماری موثر بوده است.انسان به عنوان یک فرد متفائت از دیگران با تمایلات و خواسته های مادی،روانی،و از جنبه ای دیگر انسان به عنوان افراد و اجزای یک جامعه بررسی میشوند. در هیچ جامعه ای نیز افراد منزوی از یکدیگر نیستند و دلیل نیازهای مختلف با دیگر افراد جامعه ارتباط برقرار میکنند.هر رابطه اجتماعی نیز نیازمند مکانی است که ارتباطات فضایی در آن مکان برخاسته از روابط اجتماعی کاربران آن مکان است.در نتیجه معمار باید در پی شناخت نیازهای انسانی هم از منظر فردی و هم از منظر جامعه باشد و بعد به پاسخگویی مناسب به این نیازها برآید.این ارتباطات فضایی بین افراد بدلیل عوامل گوناگونی چون،تمایل به نزدیکی،حفظ حریم،فرار،امنیت و ....سیستیمی بسیار پیچیده است.بر همین اساس،فضای معماری تنها با توجه به فضای ریاضی و تناسبات بدن انسان طراحی نمی شود بلکه در طراحی فضا نکاتی باید رعایت شود تا ارتباطات اجتماعی-روانی بین انسان ها نیز تقویت شود و یا خللی در آن ایجاد نشود.
برچسب ها:
ارگونومی فیزیکی Ergonomics ارگونومی دانشی ارگونومی سازماندهی ارگونومی ارگونومیک ارگونومی در معماری معماری