پيدايش انقلاب صنعتي در نيمه دوم قرن نوزدهم و عوامل نشات گرفته از آن همچون تمركز صنعت و تجارت، نابرابري در تقسيم كار و توزيع ناعادلانه درآمد از سويي و مهاجرت روستاييان به شهر ها به علت كمبود خدمات ، بيكاري و از اين قبيل از سوي ديگر منجر به افزايش جمعيت شهر ها و بويژه شهر هاي بزرگ و ايجاد كلان شهر ها شده است.

   در چنين شرايطي ساكنان محدوده اقتصادي شهر كه دچا رفقر ، بيكاري و بي سوادي مي باشند، جذب نظام اجتماعي – اقتصادي شهر شده و در حاشيه شهر به صورت غير رسمي اسكان مي يابند و منجر به بروز پديده حاشيه نشيني مي شوند.

   حاشيه نشين به مفهوم كلي به كسي گفته ميشود كه در شهر سكونت دارد ولي به علل گوناگون نتوانسته است جذب نظام اقتصادي و اجتماعي شهر شود و از خدمات شهري استفاده كند.

   حاشيه هاي درون شهري كه عموما در بخشهاي قديمي تر شهر ديده مي شوند ، آن قسمت از شهر می باشند كه در گذشته وضعيت مطلوب و سامان يافته اي داشته ولي به تدريج شرايط آن نامناسب شده و ساكنان آن به نقاط بهتر و جديدي از شهر رفته و درآن جا سكني گزيده اند.

   حاشيه پيرامون شهر ها

   اين سكونتگاه ها ازآن حيث به عنوان حاشيه نشين شناخته شدند كه اغلب در پيرامون نقاط شهري و یا در اراضي نامناسب كه در معرض انواع تهديدهاي طبيعي مي توانست قرار گيرد يا از حيث مالكيت وضعيت مبهمي داشتند ، شروع به توسعه كردند.