انگور، شراب، باده و مستی حتی زمانی که تنها با نامشان نردِ عشق می‌باختم برايم عظمتی داشتند. خلقتِ انگور به گمانم هم‌عنان با خلقتِ آدمی باشد. انگور، حامل رازهاست و حامله‌ی شراب. انگورِ سفينه‌ی مستی است؛ مستی و راستی. شايد حکمتی باشد در اينکه گاهی اوقات گرانبهاترين چيزها را در جايی می‌شود يافت که گمانِ آن نمی‌رود: در خراباتِ مغانِ نورِ خدا می‌بينم! انگور چنان که نمادِ مستی است، رمزِ خرابات و خرابی را نيز در خود دارد. وه که وقتی به يادِ تاکستان می‌افتم، تصورِ اجتماع و ازدحامِ آن همه مستی، آن همه می، هوشم از سر می­ربايد! در اين سال‌ها، همين سه چهار سال گذشته، با خودم انديشيده بودم که اگر من اين نبودم که اکنون هستم، اگر روز و روزگارم به قلم و انديشه پيوند نخورده بود، اگر جاذبه‌ی شعر و دغدغه‌های فيلسوفانه جانم را چون کشتی بی‌لنگر به اين سوی و آن سو نمی‌برد، حتماً ميخانه باز می‌کردم! باده‌فروش می‌شدم. ذوقِ عجيبی دارد ديدن مستی و آسودگیِ آدميان. چندان خيال و نازک‌انديشی در باده موج می‌زند که ناگهانِ عنانم از دست می‌ربايد.