فلسفه آفرينش انسان، بندگى و عبادت و عبوديت است. اين کلام صريح الهى در قرآن کريم است که مى‌فرمايد:

«و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون»

جن و انس را، جز براى پرستش و بندگى خود نيافريدم.

اين حکمت و هدف والا، سرلوحه همه رسولان الهى نيز بوده است. در قرآن مى‌خوانيم: «و لقد بعثنا فى کل امه رسولا ان اعبدوا الله واجتنبوا الطاغوت»

در هر امتى پيامبرى برانگيختم که (به مردم بگويند) بنده خدا باشيد واز طاغوت بپرهيزيد.
ناگفته نماند که اين بندگى کردن، سودى به خدا نمى‌رساند بلکه مايه عزت و سعادت خود انسان است وگرنه خداوند بى‌نياز مطلق است:

من نکردم خلق تا سودى کنم

بلکه تا بر بندگان جودى کنم

ريشه‌هاى عبادت

1. عظمت خدا

برخورد با يک شخصيت برجسته، انسان را به تواضع وامى‌دارد، ديدار با يک دانشمند بزرگ، آدمى را به تکريم و احترام وامى‌دارد، چون که انسان در برابر عظمت و دانش آن شخصيت و اين دانشمند، خود را کوچک و کم سواد مى‌بيند. خداوند، مبدا همه عظمت‌ها و جلال‌هاست. شناخت خدا به عظمت و بزرگي، انسان ناتوان و حقير را به کرنش و تعظيم در برابر او وامى‌دارد.

2. احساس نياز و وابستگى