هم زمان با نخستين زمزمه هاي تجدد و در اوج رويا رويي هاي نو گرايان و سنت پرستان ، نيما آرام و بر كنار از همه سرو صداها نخستين منظومه خود ، قصه رنگ پريده را كه حدود پانصد بيت داشت ، به سال 1299 سرود و يك سال بعد آن را منتشر ساخت . اين منظومه كه از آثار اوليه ي نيما و حاصل دوران ناپختگي كار اوست و كاستي ها و سستي هائي در آن ديده مي شود . نيما در اين شعر ف جهان را به شكلي شاعرانه و از دريچه ي چشم خود مي نگرد و همين تازگي ديد ، شعر او را به رغم قالب سنتي و ظاهر قديمي اش ، از آن چه شاعران سنتي گفته اند ، متمايز مي سازد . منظومه قصه رنگ پريده و قطعه ي اي شب كه به سال 1301 در نشريه ي ادبي نوبهار منتشر شد و سوز وشوري شاعرانه داشت ، مقدمه اي بود براي سرودن منظومه ي افسانه كه مي توان آنرا بشارت دهنده ي شعر نيمائي شمرد .